Teatr cieni (wayang) na Jawie po raz pierwszy opisany został w 930r. n.e. Lalki wyrabiane są ze sztywnej bawolej skóry (kulit). Wycina się w nich postacie, a następnie ich misterne wzory ubrań.
Gdy marionetka ma odpowiedni kształt maluje się ją. Tradycyjnie malowane lalki mają ciemne barwy, a nowoczesne są jaskrawe i wielobarwne. Na drewnianej ramie rozpina się biały materiał służący jako ekran. Za nim jest źródło światła, którym tradycyjnie powinna być lampa oliwna, chociaż obecnie przeważnie zastępowana zwykłą żarówką. Co ciekawe taki sposób oświetlenia zapewnia możliwość pokazania kolorów na cieniu. Narrator – Tok Dalang, ukryty jest poniżej ekranu i steruje lalkami za pomocą drewnianych patyczków. Te, które nie są mu w danym momencie potrzebne wiszą na pobliskim bananowym wieszaku.
Opowieści odgrywane podczas przedstawień cieni pochodzą przeważnie ze starych ksiąg: Ramayany, Mahabharaty, Pustaka Raja Purwy i Purwakandy. W okolicach Yogyakarty odgrywa się głównie Purwakandę. Rozpowszechniona jest także romantyczna opowieść o dozgonnej miłości (z Ramayany). Perypetie bohaterów są podobne do tych, które przeżyli Romea i Julia. Jednak ta historia ma szczęśliwe zakończenie i właśnie z tego powodu Indonezyjczycy nie lubią, gdy zestawia się razem te dzieła.
Podczas przedstawienia narrator opowieści musi nie tylko operować lalkami ale także śpiewać, odgrywać role kilkudziesięciu, a czasami kilkuset postaci zmieniając charakter głosu i jego intonację. Aby podkreślić atmosferę i nadać przedstawieniu dodatkowej głębi towarzyszy mu muzyk grający na gamelanie oraz kobieta śpiewająca indonezyjskie pieśni. Gamelan to tradycyjny indonezyjski zespół instrumentów muzycznych. W jego skład wchodzą membranofony, idiofony, aerofony i instrumenty strunowe.
W 2003 roku UNESCO uznało Indonezyjski Teatr cieni za arcydzieło ustnego i niematerialnego dziedzictwa ludzkości.
