Dworzec Jarosławski

Ciemna strona Księżyca

„Tutaj ludzie złych profesji
mają swoje oceany
śmierć im podpowiada przyszłość
i co noc
co noc
z nich drwi”
Lech Janerka „Strzeż się tych miejsc”

Dworzec Jarosławski w Moskwie nocą to ciemna strona Księżyca. Ludzie snują się. Czarne gęby żuli za każdym rogiem, pijane mendy wyłudzają papierosy, bezdomni tłoczą się grupkami w ciemnych zakątkach. Przed dworcem przygnębiający Azjaci patrzą na ciebie spod oka, co chwila ktoś: „Dajcie cigarieta pażałsta”. Grupy umięśnionych bambrów i moskiewskiej pijanej młodzieży trzymają się razem, rzucają się w oczy mięśniaki w marynarskich podkoszulkach na ramiączka. Żebrzące, bezzębne dziady próbują się uśmiechać. Wszechobecny syf wyłazi z wszelkich dziur o zmroku i nic nie zdoła go ukryć. Cwaniaczki w koszulkach polo chodzą po trzech, czterech, charakterystycznym, chwiejnym, zamaszystym krokiem, rozglądając się, kołysząc ramionami, mrok bije z ich cwaniackich gęb. W nocy większość ludzi wydaje się być złymi, złe cienie goszczą na ich twarzach, diabeł zaciera ręce. Babcia klozetowa brudną ścierą zmywa plamy krwi ze schodów, smród jej nie przeszkadza, choć nawet muchy się nie uchowały. Gość w czapeczce „Kalifornia” uśmiecha się srebrnymi zębami, przykrótki podkoszulek odsłania tatuaż na chuderlawym ramieniu: naga rozlazła baba i podpis: „Wiera”. Lepiej oświetlonymi miejscami przemykają turyści i podróżni. Nie dla nich to miejsce: dworzec. Nie w nocy.

Znużony podnoszę głowę znad stuletniej, odgrzanej na mikrofali pizzy z cuchnącą stęchlizną sałatką. Jestem głodny, zjem wszystko i jeszcze podziękuję całkiem miłej sprzedawczyni. Chce mi się palić, dopełnić papierosem smród dworca, ale tu nie można palić, o cudzie, nie można tu palić. Zamawiam kawę, zapadam w letarg. To jedyna możliwość w tym gównianym miejscu, zapaść w letarg, spłynąć z prądem do rana, kiedy wróci i tak nienormalna rosyjska normalność. Czuję się chory, niepewnie trzymam się na nogach, czarna kawa wlewana kubkami w usta bynajmniej nie pomaga. Czarna lura podła jak mój nastrój, czarna jak atmosfera dworca, czarna i brudna.
Babcia o nienaturalnie zniszczonej twarzy, jakich wiele można spotkać w tym miejscu, siedzi naprzeciwko mnie. Trupio chudym ramieniem podtrzymuje znużoną starą głowę, jest trzecia w nocy. Trupio chudymi palcami trzyma długopis, rozwiązuje krzyżówkę w jakiejś durnej, taniej gazetce po rublu od sztuki. Trzeszczące radio doprowadza moje myśli do stanu rozstroju nerwowego. Zaczynam słyszeć szum wentylatorów, pisk dalekiego wózka bagażowego, stłumiony odgłos rozmów, mlaskanie Maćka wcinającego kolejną porcję tłustych blinów, słyszę oddech starej kobiety o nienaturalnie zniszczonej twarzy, pierdnięcie faceta przy sąsiednim stoliku. Robi mi się gorąco to znowu zimno, gorąco, zimno, z boku na bok, obracam głowę, czuję jaki wysiłek wykonały mięśnie karku. Padam ze zmęczenia, a w radiu rzężą wciąż na tą samą nutę: „Maja dzjewuszka! Maja dzjewuszka!”. „Niech to się skończy” myślę i zamawiam kolejną kawę.
W rogu wagzału gruba baba zbiera butelki po wódce i piwie do brudnej reklamówki marlboro. Kwiecista, zszargana chusta na jej głowinie współgra z umęczonymi oczami, chodząca bieda, ale większość ludzi tutaj to „bida z nędzą”. Urąbany chłopak z rozwalonym łukiem brwiowym wyłudził od nas jednego z ostatnich papierosów. Bratał się, padał nam w ramiona, mówił, że jest sierotą, że mieszka w metrze, że tam jest wszystko czego potrzebuje, nietrudno było uwierzyć. Chwalił się resztkami marynarki made in Poland, żałośnie pijany, zapluty i biedny, nie miał prawdopodobnie nic, poza tym co na sobie. Dostał w mordę za cichy chód po ulicy, miał zmasakrowany także nos. Niech pali, długo pewnie nie pożyje w tym syfie, chyba że stanie się cud, ale cuda się nie zdarzają.
Zamawiam kolejną kawę, to zdanie powtarza się w nieskończoność. Właściwie mógłbym je zastąpić, powiedzmy, słowem „krzyżyk”, miałbym mniej pisania. Za plecami łomot uderza w uspokojone chwilowo nerwy. Nalany żołdak, dla odmiany uwalony w trzy dupy, leci w tył, ciągnąc za sobą flaszkę piwa. Szkło tłucze się z brzękiem, paczka bezfiltrowych „Prim” rozsypuje się i powoli nasiąka lepkim śmierdzącym napojem. Żołnierz gramoli się na krzesło, nie może wstać. Bukiet zapachowy dworca wzbogaca się o skisłe piwo i wonny pot żołnierza Rosyjskiej Marynarki Wojennej. Ludzie obojętnie obserwują jego zmagania z krzesłem. Pojawia się dwóch nowych cwaniaczków, o mordach rębajłów, rozglądają się i odchodzą. Wojak zasypia bezpiecznie z twarzą w plastikowym talerzyku po blinach, plastikowy widelczyk żłobi cztery kropki w tłustym, niczym u naszego prezydenta, policzku. Odwracam się. Mięśnie karku po raz kolejny pracują na pełnych obrotach. „Krzyżyk”, czyli zamawiam kolejną kawę.
Niebieskie mendy nudzą się, skończyły im się ruble na piwo. Zaczynają wypędzać bezdomnych z terenu dworca. Jest godzina czwarta. Najpierw biorą się za babuszkę, śpiącą na brudnej reklamówce Marlboro z butelkami po piwie i wódce, wypychają ją końcem milicyjnej pały. Dwóch pieprzonych gówniarzy, wywalają jeszcze jakiegoś opatulonego w łachmany dziada, śpiącego w przeciągu pod ścianą, może wyjdzie mu na zdrowie, nie ruszają silniejszych.
Kolejnym wysiłkiem woli odwracam głowę od tego żałosnego widowiska, spoglądam w lustro. W oczy patrzy mi jakiś zarośnięty, brudny facet o podkrążonych oczodołach i czerwonych źrenicach. Włosy ma posklejane, z jednej strony przyklapnięte, z drugiej sterczące we wszystkie „starany mira”. Skurczybyk, nie zważając na wątrobę, zamówił jeszcze małą czarną i ciężko osiadł w, na całe szczęście, miękkim fotelo-krześle z oparciem. Zapadł w letarg, co jakiś czas, co jakieś piekielnie długie dziesięć sekund, mocząc usta w brunatnym napoju.
Za oknem gówniarze w mundurach dorwali jakiegoś czarnoskórego obcokrajowca, skąd on się tu wziął? Jest wystraszony, mendy wertują jego paszport, obstąpili go we trzech i szczegółowo bebeszą dokument, choć dam głowę, że nic z niego nie rozumieją. Dobrze się bawią strachem Murzyna, miła przerwa w lepkim, brudnym, wszechogarniającym marazmie. Jest już prawie piąta, skąd on się tu wziął u licha? Paradował przed głównym wejściem, ostentacyjnie paląc papierosa, wzbudzając zainteresowanie pijanych żuli oraz grupy azjatyckich cwaniaczków. W sumie nie wiem, czy byłoby lepsze dla niego dostać się w łapy zarobkującym cwaniaczkom, czy zabawiającym się gówniarzom z milicji. Znudziło im się, poszli budzić umordowanych ludzi, śpiących w fantastycznych pozach na stolikach barku, w którym siedzę. Czarnoskóry nieszczęśnik znika wszystkim z pola widzenia. Inostraniec w Rosji rzuca się w oczy, często nękany jest kontrolami paszportowymi, cóż dopiero mówić o tak odmiennym cudzoziemcu, rzadko spotykanym w tym kraju. Po prostu rarytas dla niebieskich. Na cześć jego odważnej postawy z papierosem przy głównym wejściu do dworca, czyli siedziby ciemności, ruszam dupę i zamawiam kolejną małą czarną.
Babcia o nienaturalnie zniszczonej twarzy i trupich rękach śpi, wsparłszy głowę o leżące na stoliku, skrzyżowane dłonie. Wygląda jak żywy znaczek „Uwaga! Wysokie napięcie”. Żołdak, co rozlał piwo spadając z krzesła, przetrzeźwiał, wstał i poszedł wężykiem, w sobie tylko znanym kierunku, znikając w ciemności otwierającej się za drzwiami. Babuszka z brudną reklamówką wypełnioną pustymi butelkami po alkoholu wróciła i zasypia na swoim miejscu pod filarem. Tak samo powrócił z wygnania opatulony w łachmany dziad. Położył się na z góry upatrzonej pozycji w przeciągu. Jest wpół do szóstej. Ciemne cwaniaczki i żule sprzed dworca znużeni wstrzymali na jakiś czas działalność upierdliwą i przestępczą. Milicjanci od siedmiu boleści kimają po rogach wagzału. Za pół godziny, być może, zamówię ostatnią kawę, a wkrótce potem nad umęczoną jak zawsze Moskwą wstanie chmurny, deszczowy dzień.

Be Sociable, Share!

•