Arabowie kochają dzieci. Prorok Mahomet słynął z dobrego serca w stosunku do dzieci. Spędzał z nimi dużo czasu i często bawił się razem z nimi.
Ponieważ każdy muzułmanin zobowiązany jest naśladować czyny Proroka – sunnę – oznacza to, że muzułmanie zobowiązani są kochać i dobrze traktować dzieci. Znana jest ogromna tolerancja Proroka do nieposłusznych dzieciaków. Prorok mawiał, że jeśli źle potraktujesz dziecko, możesz zdeptać jego dumę i zachwiać pewność siebie. Jedna z opowieści opowiada o tym, że Prorok przerywał modlitwę słysząc płacz dziecka i uspokajał je z ogromną czułością.
Omańczycy (jak wszyscy ludzie na świecie) kochają dzieci. Omańczycy (jak nie wszędzie na świecie) mają dużo dzieci. Przyrost naturalny w Omanie wynosi 3, 23‰ (2008 rok). Na jedną kobietę przypada 5,84 dziecka (2008 rok). Przeprowadzony w 2005 roku spis ludności pokazał, że społeczeństwo w Omanie jest młode: 0-14 lat 42,6%; 15-64 lat 54,9%; ponad 65 lat 2,5%
Ludzie z Europy często zaskoczeni są ciepłym stosunkiem Arabów do ich pociech. Uśmiechają się do nich, zabawiają, zagadują. Obcy ludzie, zarówno mężczyźni jak i kobiety w każdej chwili gotowi są do niesienia pomocy w sytuacjach kryzysowych i z pełnym zrozumieniem patrzą na marudzące, zmęczone podróżą dzieciaki. Sympatia okazywana dzieciom bardzo często pomaga przełamać lody i nawiązać serdeczne kontakty z mieszkańcami, pomimo braku znajomości arabskiego.
Ciąża
Kiedy arabska kobieta zachodzi w ciążę jest bardzo szczęśliwa, a jednak nie chwali się tym nadmiernie. Uśmiecha się tajemniczo i milczy. Milczy, żeby nie zapeszyć. Milczy, żeby złe oczy i złe języki nie zrobiły maleństwu krzywdy – hasad.
Co innego przyszły tata, zwłaszcza jeśli to ma być jego pierwszy potomek. Dziecko urodzone 9 miesięcy po ślubie to prawdziwe błogosławieństwo i powód do dumy. A jeśli jeszcze okaże się, że to syn… !!!
Maleństwo przychodzi na świat
Cała rodzina i przyjaciele przychodzą pogratulować nowej mamie i obejrzeć dzidziusia. Szpitalny pokój tonie w kwiatach, czekoladkach i dziecięcych drobiazgach. W islamie nie ma zwyczaju uroczystego nadawania imion jak w religii katolickiej – chrztu. W szpitalu wydawany jest akt urodzenia dziecka, do którego wpisuje się wybrane wcześniej imię.
Imię
Wybór imienia w islamie to bardzo ważna sprawa. Imię towarzyszy człowiekowi przez całe życie. Jest wskazówką religii, którą wyznaje i sprawia, iż odczuwa on przynależność do danej wspólnoty. Rodzice arabscy przy wyborze imion zwracają uwagę na kilka ważnych spraw.
Zastanawiają się jak będzie ono brzmiało dziś i jak w przyszłości. Jak brzmi dla dziecka, jak dla dorosłego, jak w podeszłym wieku, jak dla ojca, i jak będzie pasowało dla jego ojca – kiedy to ludzie będą zwracać się do niego, według arabskiej tradycji „Abu…..” – ojciec takiego-a-takiego, i jak będzie pasowało jego synowi, kiedy ludzie zwracać będą się do niego – Ibn – syn takiego-a-takiego.
Imię wybiera ojciec, ponieważ on jest tym, po kim nazywane będzie dziecko – np. syn Abdullaha – ibn Abdullah, córka Abdullaha…. Zalecanym jest jednak, aby ojciec naradził się z matką dziecka i aby tę decyzję podjęli razem– mustahabb.
Dziecko zawsze nosi nazwisko po ojcu. Nawet gdyby ojciec umarł lub rozwiódł się z matką dziecka, nawet jeśli nie opiekuje się dzieckiem, lub go nie widuje. Jedyny wyjątek, gdy dziecko nosi nazwisko matki, to sytuacja, kiedy poczęte zostało na skutek cudzołóstwa lub gwałtu.
Według prawa islamskiego – szariatu – są imiona dozwolone i zabronione – makruh.
Imiona zabronione
Imiona zabronione – haram – to takie, które wskazują na poddaństwo lub oddawanie czci czemukolwiek/komukolwiek innemu poza Allahem. Nie nadaje się też imion Allaha, które przysługują tylko Jemu.
Nie nadaje się imion, które należą wyłącznie do niewierzących – kuffar.
Nie nadaje się imion bożków i idoli, którym oddaje się cześć poza Allahem (np. nazywanie kogoś imieniem szatana, itp). Takie imiona sprzeczne są z naukami Proroka, który polecił nadawać piękne imiona. Przykłady wątpliwych imion to min. Harb – wojna, Sariq – złodziej, Zalim – złoczyńca, Himar – osioł, al-Kalb – pies, al-Qird – małpa, itp.
Zabronione jest używanie imion, które mają dwuznaczne lub prowokacyjne znaczenie. Ważne to jest zwłaszcza w przypadku nadawania imion dziewczynkom. Jeśli ktoś otrzymał takie imię, to jako dorosły może je zmienić. Jeśli jednak nie czuje takiej potrzeby, nie musi tego robić.
Imiona dozwolone
Imion dobrych mamy pięć grup:
Pierwsza grupa – najlepsze – to: imiona Abd-Allah i Abd al-Rahman. Prorok przekazał: „Najbardziej umiłowanymi imionami dla Allaha są Abd-Allah i Abd al-Rahman”
Druga grupa – imiona, które wyrażają poddanie i cześć oddawaną Allahowi: Abd al-Aziz, Abd al-Rahim, Abd al-Malik, Abd al-Ilah, Abd al-Salam, itp;
Trzecia: imiona Proroków i Wysłanników. Najlepszymi z tych imion jest imię Proroka Muhammada, Ahmad – to również jedno z jego imion. Następne to imiona „Wysłanników silnej woli”, tzn. Ibrahim (Abraham), Musa (Mojżesz), Iisa (Jezus) oraz Nuh (Noe), dobre są również imiona pozostałych Proroków.
Czwarta grupa – imiona pobożnych sług Allaha, a przede wszystkim towarzyszy Proroka. Zalecane jest używanie tych imion, jak również naśladowanie ich czynów.
Do piątej grupy należą wszystkie imiona, mające dobre znaczenie.
Adopcja
A jeśli Allah nie pobłogosławił i małżeństwo z jakichś powodów nie może mieć dziecka? Dopuszczalna jest adopcja – kafala. Zasady adopcji troszkę różnią się od europejskich. Rodzina adopcyjna zostaje opiekunami, a nie nowymi rodzicami dziecka. Dziecko zachowuje swoje nazwisko i nie zamienia go na nazwisko swoich nowych opiekunów. Nie ma też prawa do spadku po opiekunach, zachowuje jednak prawa spadkowe po swoich biologicznych rodzicach. Jeżeli dziecko ma własne pieniądze, osoby adoptujące nie mają prawa nimi dysponować.
Karmienie
Kiedy maleńka istotka znajdzie się w końcu w ramionach swojej mamy jest głodna. Dzieci zwyczajowo karmione są do drugiego roku życia. Jeśli zachodzi sytuacja, że matka z jakiegoś powodu chce wcześniej zrezygnować z karmienia, każdorazowo musi uzgodnić to ojcem dziecka.
Opieka
Dziecko muzułmanina od chwili narodzin zawsze uważane jest za muzułmanina – nawet jeśli jego matka jest innej wiary. Według prawa islamskiego – szariatu – syn pozostaje pod prawną opieką matki do siódmego roku życia, a córka do dziewiątego. Jeśli matka jest chrześcijanką i po rozwodzie opuszcza kraj męża, nie ma prawa do dzieci. Dlatego kwestie te należy zawczasu uregulować w zawieranym przez parę kontrakcie małżeńskim. Jeśli ojciec umiera, prawo opieki przechodzi na najbliższego krewnego.
Zwyczaje
Kiedy Omanka urodzi dziecko, przez 40 dni pozostaje wraz z maleństwem w domu swojej matki. Tu wraca do zdrowia, a w opiece nad dzieckiem pomaga jej matka, siostry, kuzynki. Młody tata odwiedza rodzinę, ale nie pozostaje na noc. W ten sposób ma czas na oswojenie się z nową sytuacją, zaś oboje pod czujnym okiem babci, uczą się bycia rodzicami (w obecnych czasach młodzi rodzice coraz częściej rezygnują z tej formy pomocy i od pierwszych chwil wspólnie zajmują się swoim potomstwem.)
Często widywałam maleńkie dzieci z mocno pomalowanymi oczkami i paznokciami. Zawsze zastanawiałam się, kto i dlaczego maluje te dzieciaki. Wytłumaczenie jak zawsze jest proste. Kiedyś dla Beduinów, żyjących w namiotach na pustyni, prawdziwa plagą i wielkim niebezpieczeństwem dla noworodków były – muchy. Aby chronić oczy dzieci przed nimi, malowano im rzęsy, powieki i brwi mieszaniną sadzy i odpowiednio dobranych ziół. Dziś można kupić taką gotową mieszankę do dezynfekcji oczu w miejscowych aptekach – Koohol. Podobnie było z rączkami. Na pomalowane henną paluszki nie siadały muchy, a w dodatku ziołowa henna goiła, dezynfekowała i zapobiegała infekcji. Dziś nikt nie walczy w ten sposób z muchami, ale zwyczaj i pomalowane oczka pozostały. Jak wszędzie na świecie tak i tu maleństwa często cierpią na bule brzuszka, czyli tak zwaną kolkę. Aby im pomóc mamy stosują wszystkie najnowsze medyczne wynalazki i tak na wszelki wypadek, przypinają do ubranek wybrane wersety z Koranu. Wiara czyni cuda.
Kiedy dziecko kończy rok, w niektórych prowincjach Omanu przyjaciele i sąsiedzi przychodzą do niego z wizytą. Posypują głowę maluszka listkami, kwiatkami, ryżem lub prażonymi ziarenkami kukurydzy, życząc mu zdrowia i szczęścia. Innym zwyczajem jest wędrówka z maleńkim jubilatem dookoła wioski. Starsze rodzeństwo nosi go od domu do domu w wielkim koszu, zbierając od odwiedzanych przyjaciół życzenia, drobne podarunki lub niewielkie kwoty pieniędzy przeznaczone dla dziecka.
Wychowanie
Dzieci arabskie żyją własnym życiem. Nikt za nimi nie biega. Nikt ich bez przerwy nie nosi. Starsze dzieci wychowują młodsze. Omańczycy wykazują bardzo dużo pobłażania i tolerancji dla swoich pociech. Ale też dzieci wyrastające w takich klimatach i w dużej, wielopokoleniowej rodzinie są grzeczniejsze i o wiele mniej absorbujące. Od początku wiedzą, że nie są pępkiem świata. Jak wszystkie dzieciaki na świecie trochę płaczą, trochę grymaszą, ale mama nie rzuca od razu wszystkiego i nie biegnie aby natychmiast utulić czy uspokoić marudera. Czasem nawet można odnieść wrażenie, że mamy są dość chłodne w podejściu do dziecka. Być może takie podejście przyczynia się do tego, że stają się one dość szybko samodzielne, a przynajmniej nie wymagają nieustannego zabawiania i asysty dorosłych.
Od najmłodszych lat wpaja się dziecku posłuszeństwo wobec rodziców, a zwłaszcza ojca, wobec ludzi starszych, a także wobec starszego rodzeństwa. Szacunek dla rodziców i osób starszych jest bardzo wysoko cenioną wartością wśród społeczeństwa muzułmańskiego . Obowiązkiem rodziców jest uczenie dziecka co jest dobre, a co złe, wpajanie mu wartości etycznych i podstawowej wiedzy z zakresu religii. Muzułmanie twierdzą, że takie wychowanie dzieci powoduje, iż ich społeczeństwo ma zdecydowanie mniej problemów związanych z tak zwaną trudną młodzieżą.
Więcej o Omanie na Polacy w Omanie.
Taka jest teoria A codzienność?
Cóż, codzienność bywa różna. Jak wszędzie na świecie.
I w końcu maleństwo przychodzi na świat.
Cała rodzina i przyjaciele przychodzą pogratulować nowej mamie i obejrzeć dzidziusia. Szpitalny pokój tonie w kwiatach, czekoladkach i dziecięcych drobiazgach. W islamie nie ma zwyczaju uroczystego nadawania imion jak w religii katolickiej – chrztu. W szpitalu wydawany jest akt urodzenia dziecka, do którego wpisuje się wybrane wcześniej imię.
