Pasterze większą część roku mieszkają w jurtach tylko na okres zimy wracają ze swymi stadami do wiosek. To właśnie one są centrum codziennego życia na stepie. Dlatego też jurta jest narodowym symbolem Kirgizów
Szkielet jej konstrukcji znajduje się w centrum narodowej flagi, wpisanej w tarczę słońca. Jurta przekazywana jest z pokolenia na pokolenie i niejednokrotnie te, w których obecnie się mieszka mają po sto i więcej lat. Jej konstrukcja, to drewniane brzozowe listewki, w kształcie odwróconej miski. Na szkielecie najpierw rozkłada się skóry (obecnie zdarza się plastikową folię). które izolują od wilgoci, następnie tkaninę, czyli kiyizz z wełny owczej lub wielbłądziej, które izolują cieplnie.
Wierzchnia warstwa często ozdobiona jest geometrycznymi aplikacjami. Od koloru filcu pochodzi Kirgiska nazwa jurty, czyli боз үй (boz üy), co oznacza „szary dom”. Na szczycie dachu (nazywanego tyundyuk) pozostawiony jest otwór, przez który w ciągu dnia dociera do wnętrza słońce. Jednak to przedewszytkim komin. W centrum jurty zawsze znajduje się piecyk. Oczywiście na dachu znajduje się specjalny „kaptur”, którym zasłania się otwór, co chroni przed deszczem oraz chłodem nocy.
Podłoga jurty to typowe klepisko pokryte grubymi toosh kiyiz – tradycyjnymi dywanami. Wchodząc do jurty należy pamiętać o zdjęciu obuwia. Wnętrze jest stosunkowo małe (średnica wynosi od 5 do 15m) i niepodzielone na pomieszczenia.
Mimo to w jurcie ustalony jest porządek przynależności miejsc. Kobiety mają swoje miejsce po prawej strony od wejścia (nazywane eptchi zhak), a mężczyźni po lewej (er zhak).
Dlatego w jurtach nie ma mebli z wyjątkiem jednej ozdobnej skrzyni. W ciągu dnia jest kuchnią, a wieczorami przekształca się we wspólną dla całej rodziny sypialnię.
